4 januari 2024 | Studiebeurs
Interview: Arne van der Esch over zijn acteerambities
Arne van der Esch komt al op jonge leeftijd in aanraking met creativiteit en de Engelse taal en cultuur. De weg naar een toekomstige carrière voert hem langs een opleiding tot creatief filmmaker, maar brengt hem uiteindelijk naar Londen, waar hij sinds september 2022 studeert aan het Rose Bruford College of Theatre and Performance. “Wat er ook fout zal gaan: ik zou niets anders willen doen dan dit.”
Waar is je passie voor acteren en creëren vandaan gekomen?
“Ik ben opgegroeid in een familie die op hun eigen manier iets creatiefs nastreeft. Mijn vader is kunstschilder, mijn grote zus is theatermaker en docent, en mijn moeder doet acts en trainings-acteren voor verplegers. Iedereen in dit gezin doet hun werk omdat ze nooit druk hebben gevoeld om iets te moeten zijn. Ik voelde dus vanuit mijn gezin ook geen carrièredruk.
Mijn zus liet mij altijd meedoen met de toneelstukjes die ze maakte, en behalve de keer dat ze me in een Assepoester jurk stopte toen ik nog de wil ontbrak om nee te zeggen, vond ik het juist leuk om mee te doen. En zonder grap: we bouwden al snel een band met elkaar op, zonder enige vorm van rivaliteit.
Ik raakte van jongs af aan verdwaald in fantasierijke werelden zoals de The Legend of Zelda-reeks. Ik vond in tekenen een manier om mijn eigen avonturen te kunnen creëren met de karakters waar ik zo dol op was. Ik speelde ook buiten. Mijn groeiende makersbrein kreeg steeds meer interesse in wat er zich achter de schermen afspeelde, waaronder bij films, die ik vaak met mijn ouders keek tijdens het eten.”
Na je middelbare school ging je eerst naar de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht voor een opleiding Audiovisual Media. Uiteindelijk heb je toch de stap naar theater gemaakt. Hoe kwam dat zo?
“Ik ben naar de HKU gegaan toen ik zeventien was, omdat ik een noodzaak voelde om dat waarover ik fantaseerde, op een scherm te brengen. Nadat ik twee shortfilms maakte op de middelbare school, kreeg ik via reacties het idee dat ik hier iets mee kon doen. Toentertijd zaten er geen maatschappelijke of bewust therapeutische redenen achter: ik wilde gewoon graag aan een ander en mijzelf laten waar ik over dagdroomde.
Ik ben uiteindelijk gestopt met film maken in mijn derde jaar, omdat al een tijdje lang ik geen plezier kon vinden in het proces van het maken. Ik wilde meer met mezelf gaan werken. De eerste maanden had ik niet echt veel te doen: ik deed alleen hier en daar auditie voor online voice-overrollen.
Aan het begin van de pandemie in 2020 vond ik een advertentie voor acteurs die vastliepen tijdens Covid-19. Het was een advertentie van een Australische online acteercursus, genaamd StageMilk. Ik zag het voorbijkomen op Instagram en de man die het presenteerde had een ontzettend eerlijke rust over zich heen hangen. Ik wilde me gelijk achter hem scharen.
De tekst gaat verder onder de afbeeldingen.
In die cursus leverde ik iedere maand een opgenomen video van mezelf aan. Vervolgens kreeg je feedback van een uitgekozen acteur die zelf ook in het vakgebied werkt. Mijn eerste feedback was zo overweldigend positief, dat ik nog een half uur met open mond zat na te staren. Ik had mijn kracht gevonden, en ik had er geen filmcrew voor nodig.
Aangezien dit in het Engels was, wist ik gelijk dat ik niet in Nederland verder zou moeten gaan. Ik kreeg tijdens een coachingsessie in deze cursus de tip om in Engeland op een toneelschool te gaan. Dit leek ook wel de enige keuze, want de ladder opklimmen in Engeland en een visum verdienen na Brexit leek financieel onmogelijk.
Mijn toentertijd favoriete acteurs, waaronder Gary Oldman, Anthony Hopkins en Benedict Cumberbatch, hebben allemaal theaterachtergronden. Er was, en blijft, zo iets ontzettend creatiefs en doorgewinterd aan hun gevoel van taal, dat ik mezelf eerst een weg door de theaterwereld wilde banen, omdat ik ook een plek als dit type acteur wilde innemen.”
Je koos uiteindelijk voor het Rose Bruford College. Waarom wilde je graag naar specifiek deze opleiding?
“Ik heb me in eerste instantie opgegeven om auditie te doen voor de vijf beste toneelscholen in Engeland. Op dat moment kwam ik helaas niet verder dan de eerste of tweede ronde. Ik heb me toen opgegeven voor de Theatervooropleiding in Amersfoort. Daar deden ze aan auditiebegeleiding, ook voor het buitenland. Ik leerde daar om meer vanuit mezelf te spelen en kwetsbaar durven zijn. Vanuit mijn makersverleden is het een dagelijkse praktijk voor mij om mezelf niet te beschermen achter creaties van een karakter. Er was heel veel moois te winnen door minder te moeten doen.
Toen ik opnieuw audities deed voor de toneelscholen, werd ik er bij vier aangenomen: de Identity School of Acting, de Guildford School of Acting, de Central School of Speech and Drama en de Rose Bruford College of Theatre and Performance. Uiteindelijk heb ik voor de laatste gekozen, omdat deze als enige lesgeven in Motion Capture. Dit is de videotechniek en acteerkunst die figuren zoals Gollum uit The Lord of the Rings hebben gerealiseerd. Naast mijn huidige doel om professioneel filmacteur te worden, wil ik dit ook al heel lang kunnen doen. De keuze voor welke opleiding werd dus al snel makkelijk. En over een paar maanden komt dit vak voorbij.”
Je bent nu halverwege je tweede jaar van de opleiding. Hoe kijk je terug op de afgelopen anderhalf jaar?
“Het verschil tussen het eerste en het tweede jaar is te voelen. Ik werd dit jaar gelijk in een toneelstuk gegooid, dat we binnen drieënhalve week moesten spelen. Je schiet gelijk van de eerste naar de zesde versnelling, dus je moet goed vasthouden aan de fundatie die je hebt gekregen in het opbouwende en rustigere eerste jaar. Daarbij moet je denken aan ademhalingstechnieken, postuur, tekstverbeelding, bewegingstechniek, toneelvechten, het filosoferen over acteren, et cetera. Het zijn allemaal elementen die je een zelfverzekerde, open, verbeeldingsrijke en vooral ook betrouwbare acteur maken.
Op dit moment ben ik bezig met het stuk Animal Farm, waarin ik Napoleon speel. We gaan dit drie keer opvoeren in een theater van de school, en andere opleidingen kunnen komen kijken. Napoleon is een grote rol en een erg instabiel en fysiek krachtig karakter. Ik kan hierin mijn comfortzone verbreden, omdat ik geen van deze drie dingen ooit heb ervaren. Ik ontdek nu vooral om te durven ‘spelen’ en echt helemaal in het nu te durven opgaan, zelfs als ik kilo’s aan tekst heb.”
De tekst gaat verder onder de afbeeldingen.
Hoe is het om in Londen te studeren?
“Ik woon net op de buitenrand van Londen, dus om in het centrum te komen moet ik veertig minuten reizen. Op dit moment ga ik ongeveer één tot twee keer per maand naar het theater. Als Animal Farm voorbij is, heb ik eindelijk even iets meer vrijheid om vaker dan eens per maand die avontuurlijke theaterstad te bezoeken.
Maar er is ook meer te vinden. Naast theaterscholen zijn er bijvoorbeeld genoeg filmscholen in Londen. Dat is handig voor mij, omdat ik zo ook alvast in contact kan komen met filmregisseurs nu ze nog student zijn. Ik weet uit eigen ervaring hoe gedurfd filmmakers zijn als ze nog geen fouten hebben gemaakt. Ik ben dus van plan om dit jaar ook rollen in studentenfilms te gaan zoeken.”
Heb je al verdere toekomstdromen voor na je opleiding?
“Ik heb tot nu toe een vrij helder beeld van wat ik wil gaan opbouwen in de komende anderhalf jaar.
Ik zou allereerst graag willen stemacteren voor reclames in Nederland. Dit klinkt heel averechts met mijn hele verhaal over Engeland, maar ik ben er bewust van dat agentschappen acteurs vaak in een specifiek hoekje stoppen en een label aan ze plakken wanneer ze concluderen wat je wel en niet kan. Dit stemacteren is vooral handig om een zakcentje te verdienen en tegelijkertijd mijn stem te kunnen versterken. En door dit voor Nederland te doen, ontspring ik hopelijk de hokjesdans in Engeland. Ik heb op dit moment nog geen plekje, maar ik houd vol.
Daarnaast wil ik na mijn opleiding heel graag in filmprojecten meedoen. Hoe gekker en raarder de visies, hoe beter. Ik hoor hier vaak dat je als acteur vroeg in je carrière beter kan deelnemen aan projecten waarin je risico’s loopt, dan dat je gaat voor iets veiligs. Dat veilige is dan vaak een noodzaak voor stabiliteit, maar waarschijnlijk ook van mindere kwaliteit. Men kan je beter ontdekken als een slechte acteur in een kwalitatief goed werk, dan dat je een goede acteur bent in een slechte film.
Er zijn genoeg acteurs die ook regisseren en daardoor zelf hun eigen werkmogelijkheden kunnen creëren.”
Welke tips zou je willen meegeven aan toekomstig bursalen van de VandenEnde Foundation?
“Het is nooit te laat om een andere opleiding te kiezen, en die eerdere keuze is ook niet altijd voor niets geweest. Durf die stap te maken. De fantasiewerelden waarin ik nu wil verdwalen, komen nu steeds dichterbij, en het is een kwestie van mijn opleiding afmaken en de deur naar de grote enge wereld openen. Wat er ook fout zal gaan: ik zou niets anders willen doen dan dit.”
In 2023 ontvangt Arne van VDEF een studiebeurs van € 15.000,- voor zijn tweede jaar van de bachelor Acting aan het Rose Bruford College of Theatre and Performance.
